Why am I doing this?
This is scary.
Dutch version below. | Nederlandse versie hieronder.
Starting this blog is one of the most nerve-wracking things I’ve done in a while. Hitting “publish” on words that feel personal and vulnerable isn’t easy. A little voice in my head keeps whispering: Who am I to talk about this?
But here I am, doing it anyway.
I’m starting this blog because I want to share my thoughts, my experiences, and the ways I see and connect things in the world. I don’t have all the answers — I’m Jon Snow, really.
What I hope, though, is that something I write will resonate with someone. Maybe with you. That it sparks recognition or curiosity, or — and this is what I hope most — starts a meaningful conversation.
Why now
I’ve been interested in personal growth for years. My work has always revolved around that sometimes messy, sometimes beautiful journey inward. I’ve explored this in different ways: through psychology and neuroscience, but also through breathwork, movement, exercise, and spending lots of time in nature. These practices have become important anchors for me. They help me heal, grow, and reconnect with myself. And they are things I love to share with you.
Yes, you’ll read about these topics here. Personal growth will always be central for me. But I also believe that we’re not isolated. The challenges we face are closely connected to the bigger systems we live in: culture, patriarchy, capitalism, social media, and the pace of modern life. Systems that, in my view, are increasingly harmful for both us and the planet.
At first, I hesitated to talk about these bigger systems. Again, that little voice: Who am I to talk about this? But the more I see how these systems affect people in my life, the lives of family and friends, and in the lives of the people I work with, the harder it feels to stay silent.
This blog is my attempt to bring together the personal and the bigger picture.
What to expect
I’m not here to write a textbook. This won’t be a collection of polished theories or neatly packaged truths. What I want is a space of honesty: a place where I share what I experience and feel, what I notice, a space to express my thoughts and invite you to share yours as well.
Sometimes I’ll write about helpful breathing techniques. Other times, about insights from psychology or neuroscience. Maybe I’ll describe how trailrunning feels like meditation, or how ecstatic that dance really was. Sometimes I’ll share stories from my own journey, lessons I’ve learned, and moments that have shaped me.
I’ll also write about finding connection in nature, and how it can bring calm, clarity, or inspiration. Often, I’ll reflect on the systems we live in: cultural and societal structures that shape our patterns, relationships, and inner life. I may also share examples of how these structures show up in our everyday lives, creating toxic dynamics or traumatic experiences that, sadly, many of us face.
Sometimes I’ll share snippets from my travels, stories of small joys, or something light or funny. Life isn’t just heavy and serious; it’s also bright and full of moments to enjoy.
This blog will, like life, move between light and deep, simple and complex. Everything comes from the same intention: to connect, share, and explore what it means to grow and live fully.
Why it feels scary
Writing a blog feels vulnerable. I’ve shared personal things before, but usually not in depth or only in private, with my coach or close friends. Not as openly as this, for anyone to read.
That fear is real. And maybe that’s exactly why I need to do it. Because if I ask others to look at themselves, sit with discomfort, and be honest about their, often difficult, experiences, I need to do the same.
This post is a first exercise in this: being vulnerable, trusting that honesty matters, and hoping it reaches whoever needs it. Some posts will challenge you, others will feel comforting, some will be light and others heavy. That’s okay, because that’s life.
So, here it is. The first step, the first post. Scary, yes, but also exciting. Thank you for being part of the beginning. I hope you’ll follow along as this blog continues to grow.
Dit is eng.
English version above. | Engelse versie hierboven.
Het starten van deze blog is een van de spannendste dingen die ik de laatste tijd heb gedaan. Woorden die persoonlijk en kwetsbaar zijn publiceren, voelt niet makkelijk. Een stemmetje in mijn hoofd fluistert: Wie ben ik eigenlijk om hierover te praten?
Maar toch doe ik het.
Ik begin deze blog omdat ik mijn gedachten, ervaringen en de manieren waarop ik dingen in de wereld zie en met elkaar verbind, wil delen. Ik heb niet alle antwoorden: ik ben tenslotte ook maar gewoon mezelf.
Wat ik wél hoop, is dat iets wat ik schrijf bij iemand binnenkomt. Misschien bij jou. Dat het herkenning of nieuwsgierigheid oproept, of — en daar hoop ik het meest op — een goed gesprek op gang brengt.
Waarom nu
Al jaren ben ik geïnteresseerd in persoonlijke groei. Mijn werk draait om die soms rommelige, soms mooie reis naar binnen. Ik ben hier op verschillende manieren mee aan de slag gegaan: via psychologie en neurowetenschap, maar ook door ademwerk, bewegen, sporten en veel tijd in de natuur door te brengen. Deze dingen zijn voor mij belangrijke houvasten geworden. Ze helpen me heel te worden, te groeien en verbinding te maken met mezelf. En dat is iets wat ik graag met jou deel.
Ja, je zult hier over deze onderwerpen lezen. Individuele, persoonlijke groei blijft voor mij altijd centraal staan. Maar ik geloof ook dat we niet apart van elkaar leven. De uitdagingen die we tegenkomen, zijn nauw verbonden met de grotere systemen waarin we leven: onze cultuur, een mannenwereld, kapitalisme, sociale media en het tempo van het moderne leven. Systemen die, naar mijn idee, steeds schadelijker zijn voor ons én voor onze planeet.
Eerst aarzelde ik om hierover te spreken. Nogmaals dat stemmetje: Wie ben ik om hierover te praten? Maar hoe meer ik zie hoe deze systemen mensen beïnvloeden, in mijn eigen leven, dat van familie en vrienden, en van de mensen met wie ik werk, hoe moeilijker het wordt om stil te blijven.
Deze blog is mijn poging om het persoonlijke en het grotere geheel met elkaar te verbinden.
Wat je kunt verwachten
Ik ben hier niet om een dikke studiepil te schrijven. Dit wordt geen serie van gepolijste theorieën of kant-en-klare waarheden. Wat ik wil, is een plek van eerlijkheid creëren: een plek waar ik deel wat ik ervaar en voel, de dingen die ik opmerk, een plek waar ik mijn gedachten kan uiten en jou uitnodig om dat ook te doen.
Soms schrijf ik over ademtechnieken die mij helpen. Andere keren over inzichten uit psychologie of neurowetenschap. Misschien vertel ik hoe trailrunning voor mij voelt als meditatie, of hoe geweldig die ene dans was. En soms deel ik verhalen uit mijn eigen groeiproces, lessen die ik heb geleerd en momenten die mij gevormd hebben.
Ik zal ook schrijven over hoe je verbinding kunt vinden in de natuur en hoe dit tot rust, inspiratie of bewustwording kan leiden. En vaak reflecteer ik op de wereld waarin we leven: culturele en maatschappelijke structuren die onze patronen, relaties en innerlijke wereld beïnvloeden. Het kan zijn dat ik laat zien hoe die structuren in het dagelijks leven terugkomen, met soms ongezonde relatiedynamieken of traumatische ervaringen tot gevolg — iets wat helaas (te) veel van ons meemaken.
Soms deel ik ook stukjes van mijn reizen, verhalen over kleine geluksmomentjes of iets luchtigs of grappigs. Want het leven is niet alleen zwaar en serieus; het is ook licht en vol momenten om van te genieten.
Deze blog zal net als het leven zelf schakelen tussen licht en diepgaand, simpel en complex. Alles komt voort uit dezelfde intentie: verbinding maken, delen en experimenteren om te groeien in ons leven.
Waarom het spannend voelt
Een blog schrijven voelt kwetsbaar. Ik heb persoonlijke dingen eerder gedeeld, maar meestal niet heel diepgaand of alleen privé, met mijn coach of goede vrienden. Niet zo open als dit, waarbij iedereen kan meelezen.
Die angst is écht. En misschien is dat juist de reden dat ik het doe. Want als ik anderen vraag om naar zichzelf te kijken, ongemak toe te laten en eerlijk te zijn over hun, vaak moeilijke, ervaringen, dan moet ik dat zelf ook doen.
Deze eerste post is daar een oefening in: kwetsbaar zijn, erop vertrouwen dat eerlijkheid waarde heeft, en hopen dat het degene bereikt die het nodig heeft. Sommige posts zullen je uitdagen, andere zullen herkenbaar zijn, weer andere zullen licht of zwaar zijn. En dat is oké. Zo is het leven ook.
Dus hier is het. De eerste stap, de eerste post. Spannend, ja, maar ook leuk om te doen. Dankjewel dat je deel uitmaakt van het begin. Ik hoop dat je met me meeleest terwijl deze blog verder groeit.
Share this post | Deel deze post
